Απεργία αυτή τη βδομάδα οι τελωνειακοί υπάλληλοι. Ο λόγος; Προσωπικά δε με ενδιαφέρει, όπως δεν ενδιαφέρει και πάρα πολύ άλλο κόσμο όταν κάνω εγώ απεργία υπέρ του κλάδου μου. Το ζήτημα είναι ένα για μένα: οι δυσκολίες που δημιουργούν οι απεργίες αυτές στον κόσμο. Ενώ μέχρι και την Τετάρτη γενικά υπήρχε βενζίνη στα βενζινάδικα, είπα να το παίξω ρουλέτα και να μη βάλω (κακά τα ψέμματα, η μετακίνηση με το αυτοκίνητο έχει καταντήσει να είναι εκ των ουκ άνευ), αλλά να βάλω την επόμενη ημέρα. Έλα ντε όμως που το βράδυ στις ειδήσεις ακούω για ουρές αυτοκινήτων στα βενζινάδικα της Θεσ/νίκης. «Την πάτησες μάγκα», σκέφτηκα. Το επόμενο πρωινό, της Πέμπτης, πηγαίνοντας στη δουλειά, βρίσκω ένα βενζινάδικο ανοικτό, 7 και κάτι ήταν, δεν είχε κόσμο, λέω να βάλω. Δυστυχώς είχε μόνο σούπερ αμόλυβδη και αναγκαστικά έβαλα εκείνη. Πλήρωσε βλάκα το λίτρο 1,35€ και σκάσε τώρα.
Αυτό που πραγματικά σκέφτομαι είναι το κατά πόσο πιάστηκα κορόιδο. Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχει κλέψει ο βενζινοπώλης. Ποιος μου λέει ότι δεν γύρισε την σούπερ στη δεξαμενή της απλής αμόλυβδης και την μοσχοπουλάει ως σούπερ; Τι μας λες τώρα θα μου πείτε, αλλά δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι είναι κάτι που συμβαίνει κατά κόρον σε τέτοιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο κόσμος αναζητά με το σταγονόμετρο βενζίνη και με το φόβο ότι πιθανώς θα του τελειώσει τις επόμενες μέρες, εφόσον η απεργία κρατάει γερά.
Τι να κάνεις. Όταν δεν υπάρχει κράτος και ελεγκτικός μηχανισμός, τι να λέμε τώρα. Όταν υποτίθεται πάει ο ελεγκτής να ελέγξει τον πωλητή και αφού πρώτα τον έχει ειδοποιήσει και έχει γεμίσει τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων του προκειμένου ο δεύτερος να του ανταποδώσει τη χάρη και τον βρίσκει (και καλά) μετά όλα οκ, τι να λέμε τώρα... Οπότε, πλήρωνε μαλάκα και σκάσε.
