Από εδώ και πέρα, λέω να ξεκινήσω μια σειρά άρθρων, που σχετίζονται με τις τελευταίες εξελίξεις για τη χώρα μας και τον τομέα της οικονομίας (και όχι μόνο), εξελίξεις που σχετίζονται πλέον άμεσα με τη λέξη Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (International Monetary Fund ο όρος στα αγγλικά). Τα άρθρα αυτά, θα χρησιμεύσουν περισσότερο ως ένα είδος ημερολογίου για μένα, άρθρα με σκέψεις καθώς τα γεγονότα προχωρούν με εξαιρετικά γοργούς ρυθμούς, ελπίζοντας στην πορεία να προκύψει κάτι καλό για όλους.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό την προηγούμενη βδομάδα να αναγγέλλει την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης από Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, ένιωσα ότι μόλις ξεκίνησε η αρχή του τέλους για τη χώρα. Θα μου πείτε (και πολύ σωστά) «τώρα το κατάλαβες ρε μεγάλε;». Φυσικά όχι, αλλά έλπιζα όπως πάντα ότι δε θα χρειαστεί μια τέτοια ενέργεια και βέβαια, άλλο το να το υποψιάζεσαι κι άλλο το να ακούς και επίσημα την είδηση.
Δυστυχώς η λέξη ΔΝΤ δεν φέρνει στο νου κάτι θετικό. Αν κάνει κάποιος μια αναζήτηση στο internet, θα βρει ουκ ολίγα άρθρα σχετικά με τις επεμβάσεις του ΔΝΤ στις χώρες που του ζητήθηκε. Πιο πρόσφατη (;) ίσως είναι η περίπτωση της Αργεντινής, χώρα που ενώ ήταν στην 5η παγκόσμια θέση κατάταξης όσον αφορά τη δύναμή της, κατέρρευσε οικονομικά, υπήρξε εμπλοκή του ΔΝΤ, με αποτελέσματα μάλλον αρνητικά από το αναμενόμενο. Πολύ φοβάμαι ότι δεν είμαστε μακρυά από μια παρόμοια κατάσταση. Νέα δυσάρεστα μέτρα θα ανακοινώσει αύριο ο πρωθυπουργός, μέτρα που κινούνται στα πλαίσια αυτών που ζητάει το ΔΝΤ και έπειτα η Ε.Ε.. Αν ψάξει κανείς, θα βρει άρθρα που λένε ότι τα μέτρα που απαιτούσε να λάβει η χώρα στην οποία παρείχε οικονομική βοήθεια το ΔΝΤ, είχαν αντίθετο από το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Τα μέτρα ανέκαθεν εξυπηρετούσαν τις πολυεθνικές εταιρίες, με ανώτερο απ' όλα σκοπό το κέρδος φυσικά. Ιδιωτικοποιήσεις, πωλήσεις δημοσίων υπηρεσιών, οργανισμών, κτλ. σε υποπολλαπλάσιο του πραγματικού κόστους, με την ανεργία να σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα ποσοστά, τους ανθρώπους να μην έχουν να φάνε ή να μείνουν. Τραγικές καταστάσεις.
Ελπίζω να μη φτάσουμε σε παρόμοιο σημείο.
σχόλια
Δεν νομίζω πως έχεις δίκιο στην περίπτωση της Αργεντινής. Επειδή συμβαίνει να γνωρίζω άτομα από την Αργεντινή (BA και Λα Πλάτα), γνωρίζω ότι η κατάσταση έχει βελτιωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Οι δρόμοι γέμισαν νταλίκες, η ανάπτυξη είναι μεγάλη, η φτώχια επίσης, αλλά ο κόσμος έχει αρχίσει να είναι και πάλι αισιόδοξος.
Το ΔΝΤ θα φέρει μέτρα που θα πονέσουν. Σίγουρα η κατάσταση θα χειροτερέψει τα επόμενα χρόνια. Το ζήτημα όμως είναι η βιωσιμότητα, δηλ. η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη. Πάρτο σαν μια εγχείρηση. Το να σου ανοίξουν την κοιλιά ενώ είσαι και άρρωστος δεν είναι ότι καλύτερο. Όμως μετά από βδομάδες βελτιώνεται συνήθως η κατάσταση (αν δεν υπάρξουν επιπλοκές...).
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Βασικά αναφερόμουν περισσότερο στα χρόνια που πέρασε η Αργεντινή μέχρι να αρχίσει και πάλι να έχει ανάπτυξη και θετικούς ρυθμούς, δηλαδή για αρχές-μέσα της δεκαετίας του '90 μέχρι και 2002-2005, κτλ. Δηλαδή αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι οι μαύροι καιροί που έρχονται, με αμφίβολα αποτελέσματα, αν δηλαδή όντως θα αξίζουν οι θυσίες αυτές, προκειμένου να βγει η χώρα από την βαθιά κρίση. Και δεδομένου ότι έχουμε κακό παρελθόν, δεν βλέπω να βγαίνει τελικά κάτι καλό από την ιστορία αυτή. Ελπίζω να διαψευσθώ πανηγυρικά.
Αν και απαντώ κατόπιν εορτής (δηλ. αφού τα μέτρα έχουν ανακοινωθεί ) 4/5/10 νομίζω ότι οι απόψεις έχουν νόημα...
Θα πρέπει να παραδεχτούμε, νομίζω, ότι η μοναδική κινητήριος δύναμη της ελληνικής οικονομίας ήταν, (και δυστυχώς θα πρέπει και στη συνέχεια να είναι ???) ο δημόσιος τομέας.
Δεν ξέρω αν είμαι πιο παλιός από εσένα, αλλά όταν το '81 ο Α.Γ.Π. ξεκίνησε να δημιουργεί τη “μεσαία τάξη” στην Ελλάδα η κατάσταση ήταν όπως αυτή θα γίνει σε ένα με δύο χρόνια από σήμερα.
Με λίγα λόγια γυρίσαμε πάνω από 25 χρόνια πίσω.
Τότε, που τουλάχιστον στη δική μου πόλη, είχε μια, δυο καφετέριες, μερικά μπακάλικα, και άντε και ένα (αυτοαποκαλούμενο) SUPER MARKET, στους δρόμους κυκλοφορούσαν σαράβαλα αυτοκίνητα και το χρήμα έρεε (βλέπε πληθωρισμός), δεν είχαμε αλβανούς εργάτες, δεν είχαμε τζιπ, δεν είχαμε μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα, δεν είχαμε κατανάλωση, δεν είχαμε και ξανά δεν είχαμε... ατέλειωτος ο κατάλογος...
Επανέρχομαι στον δημόσιο τομέα, που από ότι φαίνεται (και μας λένε) είναι ο μεγάλος ασθενής...
Πράγματι οι αλλαγές από την “αλλαγή” που έφερε ο Α.Γ.Π. στη χώρα ήταν μεγάλες. Στηρίχτηκε όμως, αν θυμάστε, για να δημιουργήσει τη “μεσαία τάξη” αποκλειστικά στο δημόσιο τομέα. (???) Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει σε μια χώρα που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε, τουλάχιστον τότε, να είναι ανταγωνιστική ?
Αναγκάστηκε να το κάνει και το έκανε. Δεν θέλω να το τραβήξω πολιτικά γιατί δεν θα είχε νόημα και συγχωρέστε με αν πετάξω και καμιά βρισιά για κανέναν από δαύτους (και του γιου του Γ.Α.Π. συμπεριλαμβανομένου - που πληρώνει σήμερα αμαρτίες γονέων......)
Θέλω όμως να καταλήξω λέγοντας ότι τουλάχιστο, μετά τη "μεταπολίτευση" σε μια κατεστραμμένη χώρα ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ.
Το πρόβλημα είναι σύνθετο. Και σίγουρα (και) το έχουν κάνει σύνθετο. Δεν έγινε από μόνο του, και μόνο από του Έλληνες πολίτες και πολιτικούς. Σαφώς το έκαναν σύνθετο και οι μη Έλληνες πολιτικοί αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση και δεν μου αρέσει και η συνομωσιολογία ... δηλ. για όλα φταίει το σύστημα, η Αμερική κ.ο.κ.
Και εμείς σαν Έλληνες πολίτες την πατήσαμε. Την πατήσαμε γιατί είδαμε το όραμα - όνειρο - όπως θέλετε πέστε το, για μια καλύτερη ζωή...
Κούνια που μας κούναγε.
Δεν θα μιλήσω για τη μεγαλο-αστική ή τη λεγόμενη αστική τάξη, ξέρετε αυτήν που είναι ανάμεσα στην αστική και στη ...μικροαστική... Δεν ανήκω σ' αυτή και δεν ξέρω πώς είναι. (αν είχα περισσότερα, κι ανήκα σ' αυτήν μπορεί και να έγραφα κάπου αλλού τώρα).
Δεν θα μιλήσω για αυτή την τάξη γιατί αυτοί πάντα τη βγάζουν καθαρή. Είδατε ποτέ κανέναν από αυτούς να προσφέρουν σε τέτοιες κρίσιμες για τη χώρα καταστάσεις ? Αυτοί πάντα θα υπάρχουν δυστυχώς σε βάρος μας, και ακόμα χειρότερα, κάποιοι από εμάς, πάντα, θα ονειρεύονται να ενσωματωθούμε στη δική τους τάξη...
Αυτό ακριβώς εννοούσα πριν, λέγοντας, την πατήσαμε.
Την πατήσαμε όταν, ως μεσαία τάξη, ονειρευτήκαμε, ότι κάποτε, ίσως, με προσπάθειες θέλεις, με λαμογιές θέλεις, με κάθε μέσο τέλος πάντων, ίσως, θα μπορούσαμε να αναρριχηθούμε στη δική τους τάξη, και ότι θα μπορούσαμε ίσως να απολαύσουμε τη δική τους ποιότητα ζωής. (χα χα)
Όταν το 2004, πήγα ένα ταξίδι στη γείτονα Τουρκία, διαπίστωσα με έκπληξη ότι εκεί δεν υπήρχε "μεσαία" τάξη, ή μάλλον για να ακριβολογούμε υπήρχε το ξεκίνημα της δημιουργίας της.
Διαπίστωσα επίσης ότι εγώ μπορεί να είχα αρκετά υλικά αγαθά, αλλά επίσης ότι εκείνοι μέσα στη φτώχεια τους ίσως είχαν καλύτερη ποιότητα ζωής.
Καμιά φορά βλέπω φυλές που ζουν στα δάση του Αμαζονίου και αναρωτιέμαι αν αυτοί ή εγώ έχουμε καλύτερη ποιότητα ζωής.
ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ
το ξαναγράφω, γιατί εδώ νομίζω ότι είναι το κλειδί...
Εδώ, στην Ελλάδα, σε αυτό τον μαγικό τόπο, με τις (πρώην) καθαρές θάλασσες, με την (πρώην) αμόλυντη γη, και με τον (πρώην) πολιτισμό μας πέσαμε στην παγίδα τους – και παγίδα μας.
Τουρισμός : δεν κάναμε τίποτα, όλα στο βωμό του κέρδους. Άναρχη ανάπτυξη, μόλυνση, παροχές που δεν αντιστοιχούν στον πολιτισμό μας. Π.Χ. Θα μπορούσαμε να τους βάλουμε να μένουν σε παλιές πλίνθινες καλύβες, πλήρως ανακαινισμένες, με κεραμίδια και ...φυσικό air condition, και να τους σερβίρουμε καθαρό, μεσογειακό φαγητό, να γλύφουν και τις πατούσες τους και να λένε αυτό είναι ζωή... και να τρίβουν τα μάτια τους.
Αγροτική παραγωγή: τα δηλητηριάσαμε όλα, αντί να παραμείνουμε σε μικρές ποιοτικές παραγωγές και να πουλάμε τα προϊόντα μας ακριβά στους πλούσιους της μεγαλοαστικής τάξης, που με αγωνία ψάχνουν να βρουν το βιολογικό προϊόν για να μην πεθάνουν νωρίς από τις αρρώστιες της εξέλιξης...
Πολιτισμός: Εδώ γελάμε. Τί??? θέλετε και σχόλιο? Δείτε την ελληνική τηλεόραση. Δείτε τους ελληνικούς δρόμους και οδηγούς. Δείτε τη νοοτροπία μας. Πολιτισμός δεν σημαίνει μόνο εκδηλώσεις (για τον πολιτισμό, που είναι και ακριβές...) Πολιτισμός σημαίνει τρόπος ζωής...
Σταματάω εδώ γιατί δεν προλαβαίνω τις σκέψεις μου και γιατί το σχόλιο δεν είναι σχόλιο αλλά άρθρο...
Συμπέρασμα: Δεν νομίζω ότι μπορούμε να αναστρέψουμε τίποτα τώρα πια. Είναι αργά. Το ελληνικό έθνος κατέρρευσε (προσέξτε γράφω έθνος).
Δυστυχώς, φοβάμαι ότι κοινωνικές αναταραχές, δεν θα μας οδηγήσουν ούτε, έστω, και στον γνωστό αέναο κύκλο ανάπτυξης-ύφεσης του συστήματος.
Κοινωνικές αναταραχές που είναι στη φύση του Έλληνα. Να πέφτει πάντα στην παγίδα να του φταίει ο διπλανός του που δεν του κόπηκε το επίδομα αλλά κόπηκε το δικό του.....
Αχχχχ...
Παρατηρήσεις:
Α.Γ.Π. Ανδρέας Γεωργ. Παπανδρέου
Γ.Α.Π. Γεώργιος Ανδρ. Παπανδρέου
Στην παραπάνω λίστα πολιτικών πρέπει να μπουν πολλοί ακόμα που μας ενέπνευσαν και μας καθοδήγησαν ως λαό και έθνος -για την ακρίβεια από τη δημιουργία του (έθνους) και μετά.
Επίσης δεν είμαι κομμουνιστής
Δεν είμαι δεξιός
Ούτε κεντρώος
Προσπαθώ να γίνω άνθρωπος
----------------------------------------------------------------------------------------
Αν δεν το έχετε διαβάσει διαβάστε το. Αμφιλεγόμενος αλλά πόσο δίκιο είχε ο συγχωρεμένος ...
Σ' ευχαριστώ αγαπητέ φίλε για το μακροσκελές σχόλιό σου. Συμφωνώ εν γένει με τα λεγόμενά σου. Και θα συμφωνήσω ότι έχουμε ξεχάσει την έννοια «Ποιότητα ζωής». Δεν το φιλοσοφούμε πια, τι θα πει να μην ακούς αυτοκίνητα, κορναρίσματα, φωνές, να μη χρειάζεσαι μία ώρα για να πας στη δουλειά σου ή να μη χρειάζεσαι μισή ώρα για απόσταση 2 χλμ. με το αυτοκίνητο. Και άλλα πολλά, που αν πραγματικά το φιλοσοφήσεις και καθίσεις να τα γράψεις, θα εκδόσεις βιβλίο.
Από τα λεγόμενά σου, φαίνεται ότι είσαι μεγαλύτερος από μένα, εγώ είμαι 33 ετών και δεν έζησα τη δεκαετία του '80 έτσι όπως ίσως την έζησες εσύ και την είδες μέσα από τα μάτια σου.