Ευρωεκλογές 2009: Μια από τα ίδια...

Έχουμε μπει στην τελική ευθεία για τις Ευρωεκλογές του 2009. Την Κυριακή που μας έρχεται, θα ασκήσουμε (ή καλύτερα, θα έχουμε το δικαίωμα να ασκήσουμε) το εκλογικό μας δικαίωμα. Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί γενικότερα, δεν έχω παρά να αραδιάσω ορισμένες από τις σκέψεις που μου περνάνε από το μυαλό.

Εκλογές: η στιγμή κατά την οποία ο πολίτης έχει την ψευδαίσθηση ότι εκλέγει αυτόν που θεωρεί καλύτερο για να κυβερνήσει τον τόπο. Για να τον δουλέψει (μεταφορικώς πάντα) θα ήταν καλύτερα η φράση. Για άλλη μια φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε για να βγάλουμε τους βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου. Είτε Ευρωεκλογές, είτε βουλευτικές, είτε νομαρχιακές/δημοτικές ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, το αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδιο. Ο μικρομεσαίος γίνεται φτωχότερος και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Δεν υπάρχουν πλέον ενδιάμεσες καταστάσεις ή είναι πλέον η εξαίρεση. Σε έναν τόπο που κυριαρχεί η αδιαφάνεια, η ατιμωρησία, το ρουσφέτι, οι υποσχέσεις, η ανισότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, ο ωχαδερφισμός, η βαρεμάρα, το ξύσιμο των @@, ο πολίτης καλείται να εκλέξει αυτόν που θεωρεί καλύτερο. Μόνο που στην εξουσία πάντοτε είναι το σύστημα των μονών-ζυγών, είτε ο ένας, είτε ο άλλος. Στην πράξη; Τίποτα, μηδέν εις στο πηλίκο. Πείτε μου τώρα, γιατί να πάει ο νέος των 20 χρόνων να ψηφίσει; Να δει τι, τα όνειρα και οι προσδοκίες που είχε για το μέλλον να γκρεμίζονται για άλλη μια φορά από το τέρας που λέγεται συμφέροντα ή κεφάλαιο; Σε τι να ελπίζει, που τελειώνει το πανεπιστήμιο και στην αγορά εργασίας θα βρει μια δουλειά των 700€ (αν είναι τυχερός); Με τι βάσεις ο νέος αυτός να ελπίζει να κάνει οικογένεια και να μεγαλώσει παιδιά; Όταν όλα πάνε κατά διαόλου; Στο δημόσιο τομέα, η τραγική δυστυχώς πλειοψηφία τα ξύνει, το βλέπω κάθε μέρα και λυπάμαι. «Δε βαριέσαι, εγώ είτε τα ξύνω, είτε κάνω δουλειά, ο μισθός θα μπαίνει στο λογαριασμό». Έτσι θα πάμε μπροστά ρε;

Είχε χθες στις ειδήσεις αποσπάσματα από μεγάλες προεκλογικές εκδηλώσεις των μεγάλων κομμάτων. Ο ένας να κατηγορεί τον άλλον, έτσι απλά για να φαίνεται ότι κάνει αντιπολίτευση και όταν έρθει στην ίδια θέση, θα κάνει τα ίδια αν όχι χειρότερα, ο άλλος να εξυμνεί το ότι η χώρα είχε τις λιγότερες «απώλειες» από την παγκόσμια κρίση σε σχέση με άλλες χώρες. Ό,τι να είναι. Μας κυβερνάνε άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και καλούνται αυτοί οι άνθρωποι να δώσουν λύσεις στα προβλήματα του πολίτη, όταν δεν ξέρουν πόσο κάνει ένα πακέτο μακαρόνια. Πείτε μου, ποιον να ψηφίσει κανείς; Αν υπάρχει κάποιος που θεωρείται (με στοιχεία) ότι θα κάνει τη διαφορά, ορίστε, είμαι όλος αυτιά και ο χώρος του ιστολογίου μου σας περιμένει.

Δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ. Κάτι πρέπει να γίνει, για να ταρακουνηθούν κάποιοι γερά από τη θέση τους, να υπάρξουν άνθρωποι που να σκεφτούν και να πράξουν για την γιαγιά με τη σύνταξη των 350€, που δεν της μένουν να δώσει ένα χαρτζιλίκι στον ανηψιό της. Αυτή είναι ρε ρεμάλια η αξιοπρέπεια για την οποία κόπτεστε στα διαφημιστικά σποτάκια σας; Δεν είδα κανένα τομάρι από εσάς να μπαίνει στη φυλακή και ας έχει κάνει εγκλήματα εις βάρος του κράτους. Αλλά όλοι μέσα στο ίδιο καζάνι βράζετε. Αν ένας πολίτης χρωστάει ακόμη και 1 ευρώ, η εφορία θα τον κυνηγάει μέχρι να το δώσει και έντοκα. Εσείς ρεμάλια που χρωστάτε δισεκατομμύρια στο κράτος, στα @@ σας και κανείς δεν τολμάει να σας αγγίξει. Σε αυτό τον τόπο, όσα περισσότερα χρωστάς, τόσο πιο ευυπόληπτος είσαι (ο Λαζόπουλος το είχε πει αυτό αν θυμάμαι καλά).

Αυτά. Τα είπα και ξελάφρωσα λιγάκι...