Είδα σήμερα την ταινία «Βαλς με τον Μπασίρ» (Vals Im Bashir ή Waltz with Bashir ο διεθνής αγγλικός τίτλος). Ταινία με περίεργο τίτλο, που δε σε προϊδεάζει γύρω από την υπόθεσή της.
Η υπόθεση είναι γύρω από ένα σκηνοθέτη, ο οποίος μιλάει με ένα φίλο του ένα βράδι σε κάποιο μπαρ. Ο φίλος του, του περιγράφει ένα εφιάλτη που βλέπει πολύ καιρό, ένα όνειρο στο οποίο τον κυνηγάνε 26 σκυλιά για να τον σκοτώσουν. Ο σκηνοθέτης αναρωτιέται τι μπορεί να σημαίνει αυτό και ο φίλος του του περιγράφει τι έκανε ένα βράδι όταν ως στρατιώτης ήταν στον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, κάτι το οποίο είναι μάλλον η πηγή του εφιάλτη. Ο σκηνοθέτης συνειδητοποιεί ότι και ο ίδιος είχε λάβει μέρος στον ίδιο πόλεμο, αλλά δε θυμόταν τίποτα! Από εκεί και μετά, προσπαθεί να μιλήσει με ανθρώπους που ήξερε ότι έλαβαν κι εκείνοι μέρος στον πόλεμο προκειμένου να θυμηθεί τι είχε συμβεί. Στο τέλος, ανακαλύπτει τι είχε συμβεί σε δύο πόλεις, τη Σάμπρα (Sabra) και τη Σατίλα (Shatila), κάτι το οποίο το μυαλό του είχε απωθήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι σε στυλ ντοκυμανταίρ, λόγω του ύφους της «συνέντευξης» που δίνει ο κάθε χαρακτήρας. Είχα διαβάσει πολύ καλές κριτικές στο περιοδικό City της Θεσ/νίκης και σκέφτηκα να τη δω. Αυτό που με εντυπωσίασε πολύ είναι το στυλ και η ατμόσφαιρα της ταινίας. Αναφέρομαι στην εικόνα, που είναι σε στυλ κόμικ, σαν ζωγραφισμένες εικόνες, μέρη των οποίων κινούνται, πχ. ένας άνθρωπος που περπατάει είναι σα μια ζωγραφιά που κινείται. Μπορεί αυτό να ακούγεται ατυχές, αλλά οι παραγωγοί της ταινίας έκαναν πολύ καλή δουλειά. Ό,τι υπάρχει στην ταινία δεν είναι στατικό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς από την περιγραφή που κάνω, αλλά τα πάντα κινούνται και υπάρχει λεπτομέρεια και φυσικότητα. Μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ αυτό, τα χρώματα, η φωτογραφία, το όλο στήσιμο, ενώ πολλές φορές μου ήρθε στο μυαλό το Sin City. Η γλώσσα που μιλάνε είναι (μάλλον) η εβραϊκή, ενώ η μουσική υπόκρουση αρκετές φορές μου άρεσε.
Δείτε την, την προτείνω.
