Η τρίτη μέρα στην πρωτεύουσα της Τσεχίας ήταν χωρίς ξενάγηση. Αντίθετα, ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε τη βόλτα μας όπου και όποτε θέλουμε, να γυρίσουμε την αγορά, να ψωνίσουμε, κτλ. Έτσι, το πρωί ξυπνήσαμε χωρίς το άγχος να προλάβουμε κάτι ή κάποιον όπως τις προηγούμενες δύο μέρες. Κάναμε μια βόλτα κάτω στο κέντρο, γυρίσαμε τα μαγαζιά και τα στενά της πόλης. Γιορτινές μέρες, είχε αρκετό κόσμο, είτε ντόπιους, είτε τουρίστες (μεταξύ των οποίων και πολλοί συμπατριώτες, όπως ανέφερα και σε προηγούμενη εγγραφή μου). Κάποια στιγμή το μεσημέρι, γυρνώντας από το κέντρο, κάπου πήραμε λάθος στενό, με αποτέλεσμα να μη βγούμε στην πλατεία που είναι κοντά στο ξενοδοχείο και ταλαιπωρηθήκαμε μέχρι να βρούμε τελικά το δρόμο. Τελικά, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου και ξεκουραστήκαμε.
Το απόγευμα, κατεβήκαμε πάλι στο κέντρο, προκειμένου να πάρουμε κάποια πραματάκια, ενθύμια για φίλους, γονείς, κτλ. Καθίσαμε να τσιμπίσουμε λίγο στα McDonald's, όπου χάρη στη λάθος συννενόηση, φορτωθήκαμε με επιπλέον πράματα... Τελοσπάντων.
Μετά, βρεθήκαμε για καφέ με τον αγαπητό ξάδερφό μου Νίκο, ο οποίος είναι εδώ και 15+ μήνες στην Πράγα, όπου μένει και εργάζεται στην γνωστή για το προϊόν ERP της, SAP. Συναντηθήκαμε έξω από το ξενοδοχείο μας, όπου ήρθε και μας πήρε με το αυτοκίνητο και πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, παρόμοιο με αυτό του Mediterranean Cosmos που έχουμε εμείς οι Θεσσαλονικείς εδώ, αλλά μεγαλύτερο φυσικά. Το όλο στήσιμο στο κέντρο είναι παρόμοιο με αυτό του Cosmos (παγκοσμιοποίηση γαρ, όπως ανέφερε πολύ σωστά ο ξάδερφος). Εκεί ήπιαμε τον καφέ μας ήρεμα, τα είπαμε και κατά τις 9 και αποχωρήσαμε. Μετά την αποχώρηση, ο Νίκος μας βόλταρε με το αυτοκίνητο. Μας πήγε έξω από τα γραφεία της δουλειάς του, ενώ στο δρόμο βλέπαμε κάποιες κτιριάρες με επιγραφές, όπως Microsoft, Oracle, IBM, Sony, HP και δε συμμαζεύεται. Βλέποντας όλες αυτές τις επιγραφές, έπαθα ένα «τεχνολογικό» σοκ, σκεπτόμενος ότι για να δεις τέτοια κτίρια στη χώρα μας (έστω και στη Θεσσαλονίκη, γιατί όχι ρε γαμώτο!), πρέπει να αλλάξουν πολλά πράματα, κάτι που δυστυχώς δεν το κόβω στο βραχυ-μεσο-πρόθεσμο μέλλον (ίσως όταν η γενιά μου βγει με το καλό στη σύνταξη). Σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν σε μια τέτοια χώρα, που μέχρι πρόσφατα (1989), είχε κομμουνισμό, μετά άλλαξε το καθεστώς και τώρα έχει προσελκύσει μια πληθώρα πολυεθνικών εταιριών. Άσχημα περνάει ο Νικόλας. Σπίτι πληρωμένα, φαγητό στο εστιατόριο στη δουλειά, γυμναστήριο, ντους... Ό,τι βγάζει του μένει (λέμε τώρα). Μπράβο ρε Νικόλα! Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, όπου και ξεκουραστήκαμε για την επόμενη (και τελευταία) μέρα.
Κάποια σχόλια. Αυτό που με έκανε πραγματικά εντύπωση (βέβαια πλην των υπολοίπων, απλά είναι κάτι που σου μένει ανεξίτηλο), είναι η συμπεριφορά των Τσέχων στους δρόμους, πιάσε από οδηγική συμπεριφορά, μέχρι παιδεία των ανθρώπων γύρω από την οδήγηση και τα αυτοκίνητα. Στην Πράγα μέσα, έχει φανάρια μεν, αλλά και πολλές διαβάσεις οι οποίες δεν έχουν φανάρι. Το 95% του κόσμου περνάει από τις διαβάσεις, ενώ τα αυτοκίνητα σταματάνε στις διαβάσεις για να περάσει ο κόσμος. Καταπληκτικό ε; Μας φαίνεται καταπληκτικό το αυτονόητο, ο σεβασμός στον πεζό και στον άνθρωπο. 2-3 φορές πήγαμε να περάσουμε τη διάβαση ενώ ερχόταν αυτοκίνητο, σταματήσαμε, σταματάει και ο οδηγός για να περάσουμε, του κάνω νόημα να περάσει κι αυτός να μου κάνει επίσης νόημα να περάσω εγώ. Πείτε μου γίνεται αυτό στην Ελλάδα να πάω να κάνω ευχέλαιο. Όπως επίσης και το ότι οι οδηγοί σταματάνε στο κίτρινο και όχι αφού έχει ανάψει το κόκκινο... Επίσης, δεν ακούγονται κόρνες, μία φορά μόνο ακούστηκε. Υπάρχει γενικά μια ηρεμία, δεν υπάρχει εκείνο το άγχος που σε πιάνει όταν κατεβαίνεις με το αυτοκίνητό σου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ή βγαίνεις στο περιφερειακό για παράδειγμα. Η όλη συμπεριφορά των οδηγών, των πεζών, των φαναριών (ο τρόπος που ανάβουν και ανέφερα αλλού) σου εμπνέει μια ψυχική ηρεμία, που αποδεικνύεται πολύτιμη. Και λέω πολύτιμη, γιατί τη μέρα που επιστρέψαμε και πήρα το αυτοκίνητο για να κατεβώ στο κέντρο, ήδη με το που βγήκα στην Παπανδρέου στη Νεάπολη, με έπιασε άγχος και πανικός, γιατί βρέθηκα σε αυτό που λέγεται ελληνικό μπ.....λο στους δρόμους και όλοι δυστυχώς το ζούμε καθημερινά. Πραγματικά, είναι αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση γυρνώντας εδώ, με φρέσκες τις αναμνήσεις από την Πράγα. Ψυχική ηρεμία. Κάτι που κακώς δεν έχουμε εδώ όταν βγαίνουμε στους δρόμους.
Αυτά. Η τελευταία μέρα μας βρήκε στο Κάρλοβι Βάρι. Αλλά για αυτό, μια άλλη φορά...
