Είναι γνωστόν ότι εμείς οι Έλληνες οδηγούμε ως επί το πλείστον ως ουρακοτάγκοι. Έτσι λοιπόν, ξεκινώ μια σειρά από απλές και σύντομες περιγραφές των εμπειριών μου μέσα στο αυτοκίνητο, σε διάφορες στιγμές, πηγαίνοντας πχ. στη δουλειά, γυρνώντας σπίτι, σε ένα ταξίδι, κτλ. Είμαι σίγουρος ότι κάποιες από αυτές θα τις βρείτε διασκεδαστικές, συνάμα όμως, θα καταδείξουν την έλλειψη συνείδησης οδηγού και πεζού που μας διακατέχει ως Έλληνες γενικά. Πρωταγωνιστής σε αυτές τις αφηγήσεις θα είναι ο Μπιλάρας (για να μην πω άλλο όνομα και παρεξηγηθείτε, λέω το δικό μου). Καλή ανάγνωση.
Μέρος 1ο: Ξεκίνα μωρή!
Γυρνάω το μεσημέρι από τη δουλειά. Βρίσκομαι στη διασταύρωση στα φανάρια ακριβώς έξω από το νοσοκομείο του Αγίου Παύλου (γεια σου Στράτο!), ερχόμενος από Εθνικής Αντιστάσεως και θέλοντας να στρίψω αριστερά στον Κ13 για να μπω στην περιφερειακή. Σε εκείνο το σημείο φυσικά, έχει στο δρόμο εσοχή για να μπαίνουν τα αυτοκίνητα που θέλουν να στρίψουν αριστερά. Βέβαια, ο Μπιλάρας όμως, γνωστός για την ευφυία του, τους γράφει όλους τους υπόλοιπους που θέλουν να στρίψουν αριστερά και μπαίνει δεύτερη γραμμή, στη λωρίδα αυτών που θέλουν να πάνε ευθεία. Σου λέει ο Μπιλάρας, «βλάκες, περιμένετε σαν τους μαλάκες εκεί κι εγώ μόρτης θα στρίψω πρώτος, χε, χε...». Φυσικά εγώ έχω μπει κανονικά στην εσοχή και περιμένω με τους υπόλοιπους βλάκες. Ανάβει το πράσινο για αυτούς που πηγαίνουν αριστερά και ξεκινάμε εμείς (η δική μου λωρίδα). Έκπληκτος όμως βλέπω ότι ο Μπιλάρας είναι ακίνητος στη θέση του! «Τι συμβαίνει», σκέφτομαι. Βλέπω λοιπόν ότι στη λωρίδα του Μπιλάρα, υπάρχει ένα αυτοκίνητο που δεν μετακινείται. Γιατί δεν μετακινείται; Γιατί φυσικά δε θέλει να στρίψει αριστερά, αλλά να πάει ευθεία! Oh my God, είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Να και οι κόρνες από τους από πίσω, να και οι φωνές στο μυαλό μου, «ξεκίνα μωρή!!!», αλλά εγώ χαμογελάω ευτυχισμένος, γιατί ο Μπιλάρας κάθεται με το όργανό του στο χέρι και την έχει πατήσει όμορφα κι ωραία μέχρι το επόμενο φανάρι. Θεία δίκη που λένε.
Γεια σας!
