Η βλακεία δεν έχει όρια

Κατεβαίνω το απόγευμα στο κέντρο με το αυτοκίνητο για μια δουλειά. Σε κάποιο σημείο στην Εγνατία, μετά το Ιπποκράτειο, βλέπω στα αριστερά μου ένα αυτοκίνητο που το οδηγεί ένας κύριος και δύο μικρά κοριτσάκια, ηλικίας 4-6 περίπου, να παίζουν στο κάθισμα του συνοδηγού. Ο κύριος εικάζω ότι είναι ο μπαμπάς των κοριτσιών. Σταματάμε σε κόκκινο φανάρι και βλέπω πως είναι τα κοριτσάκια. Το ένα κάθεται κανονικά στο κάθισμα, χαμηλά, και το άλλο ακουμπάει με την πλάτη του το ταμπλό μπροστά στη θέση του συνοδηγού και παίζει με το άλλο κοριτσάκι. Φυσικά έτσι όπως κάθονται και τα δύο, κανένα δε φοράει ζώνη ασφαλείας, όχι ότι θα μπορούσε έστω κι εκείνο που κάθεται κανονικά. Ο μπαμπάς όμως φοράει ζώνη ασφαλείας. Ενώ τα βλέπω, σκέφτομαι: «η βλακεία τελικά είναι άπειρη», όπως είχε πει κάποτε και ο Αϊνστάιν. Το ξέρω, μερικές φορές βαριέσαι να δέσεις τα παιδιά στο κάθισμα, είτε γιατί η απόσταση είναι μικρή και σκέφτεσαι ότι θα πηγαίνεις με προσοχή, είτε για οποιονδήποτε άλλο (χαζό) λόγο. Όταν όμως το κακό συμβεί (χτύπα ξύλο), δυστυχώς τότε εκτός από το κεφάλι των παιδιών σου που θα έχουν χτυπήσει στο τζάμι, θα χτυπήσεις κι εσύ μετά το κεφάλι σου για τη βλακεία που είχες κάνει να μην τα ασφαλίσεις όπως πρέπει μέσα στο αυτοκίνητο. Δικαιολογίες όπως αυτές που αναφέρω παραπάνω είναι απλά ηλίθιες. Τελεία.