Καλησπέρα και Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά με Υγεία!
Πολλοί θα ενοχληθούν από αυτή τη δημοσίευσή μου, αλλά δεν πειράζει, εγώ θα τα γράψω έτσι κι αλλιώς, άλλωστε αν δεν τα γράψω εδώ που είναι το δικό μου μέρος, πού θα τα γράψω;
Πήγαμε για ένα καφέ σήμερα με τη γυναίκα μου. Μπαίνοντας στην καφετέρια, σε πιάνει ένα ελαφρύ σύννεφο καπνού από τσιγάρο.
Κοιτάς αριστερά, δεξιά, προσπαθείς να βρεις το πιο απομακρυσμένο τραπεζάκι από τους υπόλοιπους καπνιστές, ώστε να έχεις τις περισσότερες πιθανότητες να μην σου έρχεται στα μούτρα ο καπνός. Κάθεσαι, παραγγέλνεις ως άνθρωπος τον καφέ σου και χαλαρώνεις. Κοιτάζεις με το κεφάλι τριγύρω και ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει τραπέζι που να μην έχει τουλάχιστον ένα αναπτήρα και πακέτο τσιγάρα. Σκέφτεσαι «μα τι στο καλό, εγώ από τον Άρη κατέβηκα;». Έρχεται κάποια στιγμή ο καφές. Ρουφάς λίγες γουλιές. Έλα ντε όμως που λίγο αργότερα, σου έρχεται ένα μικρό «κύμα» καπνού από τσιγάρο. Και άντε αν δεν σε ενοχλεί, το ανέχεσαι. Έλα όμως που εκτός από το ψυχολογικό (ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου πέθανε από καρκίνο στον πνεύμονα, λόγω του τσιγάρου), έχεις και το σωματικό, το ότι σε ενοχλεί. Τι να κάνεις όμως, θα το ανεχτείς και θα προσπαθείς να κάνεις εύθυμες σκέψεις στο μυαλό σου, προκειμένου να αποβάλλεις την απαίσια μυρωδιά του καπνού. Το τελικό όμως αποτέλεσμα παραμένει σχεδόν πάντα το ίδιο. Φεύγεις από την καφετέρια, με τα μαλλιά και τα ρούχα σου (ολόκληρος γενικότερα) να μυρίζουν τσιγαρίλα. Και; Τι κατάλαβες; Τον καφέ; Αφού δεν τον απόλαυσες, είχες την τσιγαρίλα μέσα στη μύτη και το λαιμό σου.
Είναι πραγματικά ενοχλητικό να θέλεις να κάνεις το απλούστερο πράμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος και πολίτης αυτής της χώρας σήμερα και να μην μπορείς να το πετύχεις. Να πας σε ένα δημόσιο χώρο (καφετέρια, χώρος εργασίας, δημόσιες υπηρεσίες) για να κάνεις τη δουλειά σου ή να διασκεδάσεις/ψυχαγωγηθείς, αλλά να έχεις αυτό το ενοχλητικό κατασκεύασμα που λέγεται τσιγάρο. Γιατί δηλαδή εγώ που έχω πρόβλημα και με ενοχλεί να πρέπει να ανεχτώ τον καπνό του καπνίζοντα; Γιατί πρέπει να κάθομαι στους υποτιθέμενους χώρους των καφετεριών (κτλ.) των μη καπνιστών που είναι στα 20 τραπέζια τα 2 για μη καπνιστές και ακριβώς δίπλα σε τραπέζια καπνιστών και να αισθάνομαι ο μαλάκας της υπόθεσης που κάθισα (και καλά) σε τραπέζι μη καπνιστών, αλλά ο καπνός να διεισδύει μέσα στα ρουθούνια μου; Γιατί δεν υπάρχει ένας αξιοπρεπής χώρος για μη καπνιστές ώστε να μπορώ να πάρω την οικογένειά μου και να πάω να καθίσω να πιω τον καφέ μου χωρίς άλλη ενόχληση (και σημειωτέον και με το παιδί μαζί, για να χαρεί κι αυτό λίγο ό,τι μπορεί); Γιατί πρέπει όταν πάω ως πολίτης σε δημόσια υπηρεσία να εξυπηρετηθώ και έχει εμφανείς πινακίδες απαγόρευσης του καπνίσματος να ανέχομαι την καπνίλα του υπαλλήλου που πάει να με εξυπηρετήσει; Δηλαδή οι πινακίδες ισχύουν μόνο για τους επισκέπτες και όχι για τους εργαζόμενους εκεί; Εργαζόμενοι που πληρώνονται από τον επισκέπτη ως επί το πλείστον! Γιατί στα νοσοκομεία που πρέπει να απαγορεύεται δια ροπάλου το κάπνισμα να ανέχονται οι ασθενείς την καπνίλα των γιατρών και των εργαζομένων του νοσοκομείου; Είναι ανώτεροι άνθρωποι αυτοί για τους οποίους δεν ισχύει ο κανόνας του μην καπνίζετε; Γιατί δηλαδή μέσα στον κινηματογράφο για παράδειγμα δεν καπνίζει ο καπνιστής; Είναι άγιος τόπος εκεί μέσα και δεν κάνει να καπνίζεις;
Στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, το κάπνισμα απαγορεύεται δια ροπάλου παντού. Δεν έχω ιδία εμπειρία, λέω ό,τι έχω ακούσει και διαβάσει από εμπειρίες άλλων ανθρώπων που ταξίδεψαν σε χώρες της Ευρώπης. Γιατί ο Ελληνάρας που είναι στο εξωτερικό και είναι πχ. σε ένα εστιατόριο βγαίνει έξω να καπνίσει (όπως ορίζουν οι κανόνες) και όταν είναι στην Ελλάδα, στα @@ του, καπνίζει όπου να είναι, ακόμα και με την επισήμανση ότι απαγορεύεται το κάπνισμα; Όλα αυτά, με κάνουν να πιστέψω ότι είναι η νοοτροπία του Έλληνα έτσι. Κάνω ό,τι γουστάρω και δε με ενδιαφέρει για το διπλανό μου, αν τον ενοχλώ ή όχι. Πείτε μου, ποιος είναι ο ρατσιστής σε αυτή την περίπτωση, ο καπνιστής ή ο μη καπνιστής...;
Έχουν υπάρξει περιπτώσεις που σκέφτηκα το παραπάνω φαινόμενο και αρνήθηκα να πάω για καφέ κάπου. Πόσο μάλλον με το μωρό, με το καρότσι του. Ποιος γονιός θα πήγαινε το παιδί του σε ένα χώρο που είναι σύννεφο ο καπνός από τα τσιγάρα; Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει όταν ο γονιός πάει με το καρότσι να περάσει από ένα πεζοδρόμιο που το έχει κλείσει παρκαρισμένο αυτοκίνητο ή ο ανάπηρος που προσπαθεί να κυκλοφορήσει ως άνθρωπος και είναι κλειστά τα σημεία όπου ανεβαίνει και κατεβαίνει το αναπηρικό καροτσάκι στα πεζοδρόμια (δε θυμάμαι πως λέγονται) ή που ψάχνει θέση να παρκάρει, αλλά δυστυχώς τις θέσεις των πάρκινγκ για αναπήρους (που είναι πιο πλατιές και πιο κοντά στην είσοδο για το παρακείμενο κατάστημα για να διευκολύνονται οι άνθρωποι αυτοί) έχουν καταλάβει οι έξυπνοι, που πάρκαραν στις πρώτες θέσεις που βρήκαν κενές, γιατί βαριόντουσαν να πάνε λίγα μέτρα παρακάτω... Καταλαβαίνω ΑΚΡΙΒΩΣ τι αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε τέτοιες περιπτώσεις που το πρόβλημά τους δυστυχώς γίνεται εμφανές και λυπάμαι ιδιαίτερα.
Είναι θέμα παιδείας και νοοτροπίας. Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες ως δικαιολογίες. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος από το 2010 (;) θα απαγορευτεί το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Αν ποτέ εφαρμοστεί αυτό στη χώρα μας, σας κερνάω καφέ...
