Παλιές φωτογραφίες
Έρχονται σε διάφορα μεγέθη. Ξεκινώντας από τις παλιές (δεκαετιών), είναι φυσικά ασπρόμαυρες, ελαχίστων διαστάσεων (της τάξης των 3x4 εκ. ή άντε και 5 εκ.), με το απεικονιζόμενο θέμα να βρίσκεται σε μεγάλη απόσταση. Και φτάνοντας στις νεώτερες, το χρώμα είναι το πρώτο ίσως που παρατηρεί κανείς (σε σύγκριση με τις παλιές) και μετά η διάσταση. Το απεικονιζόμενο θέμα αυτή τη φορά η μηχανή καταφέρνει να το συλλάβει πιο κοντά. Από γενιά σε γενιά, ξεχωρίζουν οι διαφορές. Μέγεθος, χρώμα, διάσταση, καθαρότητα.
Μόνο και μόνο κοιτώντας όλες αυτές τις φωτογραφίες αυτές, από τότε κι από τώρα, καταλαβαίνει κανείς ότι κάτι έχει αλλάξει. Αλλάξαμε καταρχήν εμείς. Μεγαλώσαμε, μας πέσανε τα μαλλιά (οι άνδρες), κάναμε παιδιά, μεγαλώσανε κι αυτά (τα βλέπεις μωρά να κάθονται σε ένα παλιό καναπέ και μετά από 2-3 φωτογραφίες στα χέρια σου, τσουπ, να έχουν γίνει 18-19-20 χρόνων). Άλλαξε το τοπίο γύρω μας, σπίτια και κτίρια χτίστηκαν εκεί που δεν είχε πριν τίποτα. Τα αυτοκίνητα άλλαξαν, εκσυγχρονίστηκαν, απέκτησαν δυνατότερες μηχανές, ABS, αερόσακους, κά. (για υπολογιστές ουδέν λόγος :-)).
Είναι ωραίο το να βλέπεις παλιές φωτογραφίες. Βλέπεις πρόσωπα, πως ήταν στη νεαρή τους ηλικία, πως μεγάλωσαν, πως γέρασαν, πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια και πολλές φορές λησμονείς. Βλέποντας στιγμές της ζωής τους, έχεις μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί και καταλαβαίνεις τις έννοιες τους, τι σκέπτονταν, για τι ανησυχούσαν. Σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να ζούσες τότε, στα παλιά σπίτια, που πιθανόν να ήταν όλα ξένοιαστα, σε αντίθεση με τη σημερινή ζωή. Άρωμα άλλων εποχών.
Αν έχετε φωτογραφίες σαν αυτές που περιγράφω παραπάνω, μην της πετάξετε. Αντίθετα, προσπαθήστε να τις διατηρήσετε σε όσο καλύτερη κατάσταση γίνεται, βάλτε τις σε ένα άλμπουμ. Εϊναι κρίμα να τσαλακωθούν και να χάσουν λίγο από την αίσθηση που θέλουν να σου δώσουν. Είναι κρίμα...
